Guido Guinizelli
(preveo Vladimir Nazor)
Već misleć na to, ja se čudom čudim,
Što čeljad zemska tako malo ima
Razuma, da sv’jet grli željam ludim
Ko da će zemljom vladat vjekovima.
Udobno sjesti svak se trsi i mari,
Ko da i nema drugoga života;
Al ide Smrt, i razmeće i kvari
Snove mu, svog ih oko prsta mota.
Sveđ jedno vidi, kako drugo mrije
I da već nije, što je bilo prije;
Al ipak, svoju obuzdati volju
Ne znadu, jadni! A ja mnim, da ljudi
S gr’jeha su samo sl’jepi i tako ludi
Da žive kao ovnovi na polju.
Pur a pensar mi par gran meraviglia
come l'umana gent'è sì smarrita
che largamente questo mondo piglia
com' regnasse così senza finita,
e 'n adagiarsi ciascun s'assottiglia
come non fusse mai più altra vita:
e poi vène la morte e lo scompiglia,
e tutta sua 'ntenzion li vèn fallita;
e sempre vede l'un l'altro morire
e vede ch'ogni cosa muta stato,
e non si sa 'l meschin om rifrenire;
e però credo solo che 'l peccato
accieca l'omo e sì lo fa finire,
e vive come pecora nel prato.
Nema komentara:
Objavi komentar
Upute za komentiranje
Kako bi se razlikovali sugovornici, obavezno koristite neko ime ili nadimak koji možete dodati i na kraju komentara. Potpuno anonimni komentari najčešće se brišu.
Nijedan komentar objavljen na ovom blogu ne podrazumijeva ni u kojem stupnju prihvaćanje od autorâ ovog bloga mišljenja koja su u komentaru izražena.